دودسته آدم

از دودسته آدم خیلی واهمه دارم ،یکی این‌‌ها که می‌گویند “من هیچ‌وقت دروغ نمی‌گم” و بزرگترین دروغ ها را می گویند.مثل یکی از همکلاسی های قدیم من که همیشه ادعا می‌کرد خودکارِ من دست‌ش نیست چون توی جامدادی‌اش بود!این دسته بزرگترین دروغ‌ها را در لفافه می‌گویند

دوم آن‌ها که ادعا می‌کنند بزرگترین کابوس‌شان شکستنِ دل آدم‌هاست و به خیال خوشان خیلی مواظب‌ند. این دسته کمرت را می‌شکنند، آن‌چنان که تا مدت‌ها نمی‌توانی سرپا بایستی

از این دو دسته باید دوری کرد

بحث و توضیح منطقی هم در این موارد دردی را دوا نمی‌کند

پ ن : نزدیک یک ماه است دارم مقاله ای برای نشریه می نویسم،انگار تمرکزم را موریانه خورده ؛دارم

سعی می کنم یک جوری بله قربان گویی را به تعلیم وتریبت ربط دهم،آخر این روزها آنها که بله قربان

گوهای قهار تری هستندارزشی ترند! بگذریم ازاینکه دیگر حتی معنای ارزش وضد ارزش را هم نمی دانم